van Roger van Ransbeeck
regie: Chris Rosiers

Ergens aan de kust. De zeemeeuwen zijn onrustig en zelfs agressief. Er worden haaien gemeld aan de kust. En het is bloedheet. Een mooie villa in de duinen, met zicht op zee. La Mamma heerst er over een fysiek en mentaal uiteengevallen familie.
Vader ligt op sterven.
De jongste zoon is al dood.
De anderen komen afscheid nemen van vader, maar leveren een gevecht op leven en dood met hun verleden en hun kapotte leven vandaag. De fin de siècle kondigt zich aan. Het culminatiepunt van een periode is in zicht. Het einde van het modernisme is een feit, het postmodernisme bestaat nog niet. Een krampachtig proberen om familiebanden aan te halen kan beginnen om de nieuwe eeuw en een nieuwe periode binnen te lopen. Maar het verleden weegt en laat zich niet gemakkelijk wegduwen. Onuitgesproken liefde wisselt met onmogelijke liefde, ontrouw vecht met onvoorwaardelijke trouw, vernedering en trots lopen hand in hand, kinderloosheid en verre landen zijn obstakels voor geluk. Waarom wil men toch niet zien? Waarom wordt men verblind door wat men met de ogen ziet en negeert men alle andere zintuigen, het gevoel, de smaak? In de plaats daarvan komen de gevoelloosheid, de smakeloosheid. En toch...
Liefde kruipt waar ze niet gaan kan. Ziet de ziende blinde meer?